Onderzoek naar taaislijmziekte met een CT- en MRI scan en endoscopie
Het nieuwe onderzoek voor mensen met taaislijmziekte heet de VICI studie en ik doe er aan mee. Ik zal je vertellen hoe mijn CT scan, MRI scan en endoscopie zijn gegaan en wat het precies zijn.
Mijn eerste onderzoek naar taaislijmziekte
Sinds een tijdje is er een nieuw onderzoek aan de gang voor taaislijmziekte patiënten, de VICI studie. Aangezien zo’n onderzoek belangrijk is, ook voor mijzelf, heb ik er afgelopen week aan mee gedaan. Er kwamen wel wat fancy ziekenhuistechnieken bij kijken die ik nog nooit eerder had gehad, waar ik zelf van te voren een beetje zenuwachtig voor was. Vandaar deze info voor iedereen met een eerste CT scan, MRI scan of endoscopie!
Wat doen ze bij een CT scan?
Om te beginnen met de CT scan, bij mij werden mijn longen “ingescand”. Persoonlijk vond ik de CT scan vooral heel grappig. Je ligt op een smal matje en wordt door een door ring heen en weer bewogen. Een CT scan werkt met dezelfde straling als een röntgenfoto. Bij mij was het niet nodig, maar voor sommige lichaamsdelen wordt er daarom contrastvloeistof ingespoten, dit laat het lichaamsdeel oplichten op de foto (Dit kan bijvoorbeeld handig zijn bij gebroken botten, om te zien of de doorbloeding nog goed loopt). Net zoals bij een röntgenfoto is de straling die het apparaat maakt gevaarlijk als je er teveel en te lang aan bloot wordt gesteld, daarom staan de artsen achter een muurtje en krijg je via speakers instructies.
Zo gaat een MRI scan in zijn werk
Een MRI scan gaat dan nog weer een stapje verder dan de CT scan. Hierbij verdwijn je helemaal in een krappe buis. De MRI scan hoorde voor mij overigens niet bij de VICI studie (voor iedereen die ook mee doet), maar was wel op dezelfde dag gepland.
Voor mensen met claustrofobie is dit een afrader, helemaal als je head-first naar binnen gaat. Wat in zo’n geval wel kan helpen is om je ogen dicht te doen, zelf ben ik dan ook bijna in slaap gevallen terwijl ik gescand werd.
Een MRI scan werkt met hele sterke magnetische golven, daarom mag niks wat metaal bevat de ruimte in (neem dus een joggingbroek, sport bh en shirtje mee!). Aangezien het apparaat behoorlijk wat lawaai maakt, krijg je oordopjes in en een metaalloze koptelefoon op die op een radiozender naar keuze wordt gezet. De artsen staan ook nu in een andere ruimte, waar ze via je koptelefoon commentaar geven. De scans duren namelijk een paar minuutjes en je moet helemaal stil blijven liggen. Zelf krijg je een soort ballonnetje in je hand, waarin je kan knijpen zodra er iets fout gaat of je een vraag wilt stellen, zodat de arts je dan meteen uit de tunnel kan halen.
Darmbiopten afnemen met een endoscopie
Het laatste onderdeel van de studie was het afnemen van darmbiopten, door middel van een endoscopie. Niet iets dat als een feestje klinkt dus. Persoonlijk vond ik het wel waard, omdat deze cellen opgeslagen worden in de bio bank (Hierover later nog een artikel), waardoor het voor nog veel meer onderzoeken nuttig kan zijn.
Meestal vind een endoscopie plaats onder een roesje, bij mij was dit niet nodig omdat ze in een stuk darm bleven waar geen zenuwen in zitten, waardoor het ongevoelig is.
Ik moet eerlijk zeggen dat ik het vervelender had verwacht. Het blijft natuurlijk een beetje een awkward situation, maar de mensen die de behandeling uitvoeren zien echt tientallen billen op een dag voorbij komen. Een hobby zou ik er zeker niet van maken, zo prettig was het nu ook weer niet, maar mocht je een endoscopie op het programma hebben staan, maak je er dan niet te druk over. Natuurlijk blijft het een ongemakkelijk gevoel, maar door je er van te voren al zorgen over te gaan maken, maak je het veel vervelender voor jezelf.
Wil je op de hoogte blijven van het laatste nieuws, items, winacties? Schrijf je hier in voor de Airmagazine nieuwsbrief!
Posted by Sarah
on september 20 2014. Filed under Featured, Infotainment, Media/Infotainment, Nader onderzocht.
You can follow any responses to this entry through the RSS 2.0.
You can leave a response or trackback to this entry
