De designafdeling;lady’s, gays en McDreamy

Als freelance mode ontwerpster heb je minstens 3 keer zoveel collega’s,  meerdere leidinggevenden en afhankelijk van hoe je werkt, ook op verschillende plaatsen een werkplek, computer en bureaustoel. Klinkt als een luxe he! Dat ik dan af en toe eens een naam of mijn wachtwoord vergeet is niet zo vreemd.

Iedere kwartaal een andere baan
Waar iemand in loondienst en overmatige dwang tot carrière misschien gemiddeld iedere 5 jaar wisselt van baan, heb ik meerdere malen per jaar een nieuw uitzicht. Zo loop ik dus regelmatig met frisse moed een designafdeling op, wanneer ik een nieuwe opdracht heb gescoord. En dan is het altijd maar weer afwachten in wat voor een gekkenhuis ik nu weer terecht ga komen. Maar gelukkig, zo ervoer ik afgelopen week weer eens, eigenlijk is het overal hetzelfde.

Vriendjes met de helpdesk
Zo’n eerste dag betekent steevast gedoe met je computer. En als je geluk hebt blijft het bij deze ene dag! Je inlognaam is al weken geleden in drievoud schriftelijk en via het juiste formulier aangevraagd, maar niemand weet wie je bent. De software die je nodig hebt, staat nog niet op de computer en ‘ohhh je wilde wél met de Wacom werken’. Helpdesks zijn een ramp, zelfs als je in vaste dienst werkt. Vandaar dat ik heb geleerd om maar zo snel mogelijk goeie vriendjes met ze te worden, want ik ga ze nodig hebben! Kopjes koffie halen kan ik dan ook als de beste. Maakt niet uit welk apparaat ze hebben staan, ik ken ze inmiddels allemaal.

Lady ‘s, Gays en Mc Dreamy
Als je dan eenmaal alle hobbels hebt genomen, bijgepraat bent over je opdracht en het rondje handjes schudden hebt gehad (Ik moet mezelf toch nu echt eens aan gaan leren om bewuster naar de namen te luisteren!) is het tijd om je nieuwe omgeving rustig in je op te nemen. Zoals altijd stapels foamboards met collages en collecties, rekken vol kleding en kleurswatches. Bakken vol stoffen en natuurlijk, hoe kan het ook anders in een branche waar de ladies en de gays domineren… een wand met foto’s van lekkere mannen. McDreamy mag dan wel Grey’s gaan verlaten, hij blijft nog steeds de ultieme numero uno binnen veel bedrijven.

Dus ja, ik voel me best al weer thuis! Tijdens de lunch wordt de tv-avond van de dag ervoor doorgenomen, meneer de Bachelor flink door de mangel gehaald en komen we weer eens tot de conclusie dat we niet begrijpen waarom we toch naar deze shit kijken. En gelukkig… Niemand kijkt raar op als ik gewoon in mijn denim met mijn sneakers eronder binnenloop, eigenlijk is het overal hetzelfde…

Posted by Kirsti on juni 30 2011. Filed under Real life, Real life/Future, Tommy`s girl. You can follow any responses to this entry through the RSS 2.0. You can leave a response or trackback to this entry