De Surinaamse liefde voor goud

Christio verruilde het koude, regenachtige Nederland kortgeleden voor Suriname. Wekelijks vertelt hij je over zijn belevenissen. Vandaag vertelt hij wat Surinamers toch met goud hebben.

De gouden appel die beschermt

Als kind kreeg ik, zoals alle Surinaamse kinderen, gouden sieraden van mijn ouders en grootouders. Bij mij was dat geldverspilling. Waarom?! Zodra ik de kans kreeg, smeet ik het weg. Hup, zo de prullenbak in. Ik had er echt een hekel aan om behangen te worden met kettingen, ringen, armbanden en ook nog eens een speld met zwarte kraal, tegen het boze oog, op je hemd of shirt. Maar de meeste Surinamers, vrouwen èn mannen, houden van goud. Ze bezitten meerdere kettingen, ringen en boeien(armbanden). Traditionele drachten zijn niet compleet zonder de hele collectie gouden sieraden aan armen, nek, oren, neus, enkels en vingers. Het is een appeltje voor de dorst, een statussymbool, maar ook onderdeel van de cultuur, waarbij sommige bevolkingsgroepen gouden sieraden kopen om hun geestelijke begeleiders of voorouders te behagen en dus zo bescherming tegen het kwade te garanderen.

Liever een Braziliaan, pak mijn zus!

Eergisteren hoorde ik ook een leuk verhaal dat goed laat zien hoe diepgeworteld de liefde voor goud is bij sommige Surinamers. Het ging over de buurvrouw van mijn tante. Deze liep op straat met haar zus toen er twee heren op een scooter stopten die de dames aanspraken en hun gouden sieraden opeisten. De buurvrouw begon te gillen! Niet om hulp maar om aan te geven dat haar ketting maar van Braziliaans goud was en dat haar zus wel echt Surinaams goud had! De ketting van haar zus werd natuurlijk meteen van haar nek afgerukt en waar de buurvrouw dacht zichzelf veilig te stellen door haar zus uit te leveren en kreeg ze een (in dit geval welverdiende) knal voor haar kop waarbij haar werd verteld dat ze de volgende keer beter wel Surinaams goud om kon hebben. En vervolgens werd ook haar ketting alsnog van de nek gerukt! Verder werden ze met rust gelaten maar ik denk dat de zussen die avond veel te bespreken hadden.

Een groepje analyserende ananassen achter een bureau

Suriname exporteert ook aardig wat goud en heeft pasgeleden die mooie, historische, deal gesloten met het Canadese IamGold waarbij we (verrek, ik zeg al ‘we’!) voor het eerst 30% van de inkomsten in het land houden.  Kortgeleden verscheen echter ook het nieuws dat een daling van de goudprijs op de internationale markt weleens een zware domper zou kunnen betekenen op de groei van de Surinaamse economie. Toen ik dat hoorde dacht ik eerste instantie “Heb je weer zo een bericht van een groep analisten die weer even de mensen angst gaan inboezemen vanachter hun bureau en die nog nooit een stap in Suriname gezet hebben.” Ik vond het een ananas theorie. Ananas  zou goed  zijn bij het verbranden van vet in je lichaam maar je moet wel duizenden ananassen per dag zou moeten eten, wil het daadwerkelijk dat effect hebben.

Beleende appeltjes voor de pronk

Men reageert er hier dus nogal droog op. Ze gaan er van uit dat een daling van de goudprijs goed is. Gouden sieraden worden namelijk dan weer betaalbaar, is de algemene redenering, en dus kan er weer aardig wat ingeslagen worden om mee te pronken tijdens feesten maar vooral om te verkopen of te verpanden tijdens moeilijke periodes. Zelf ben ik hier absoluut niet gekomen om te pinaren(Surinaams voor armoe lijden) en mocht dat dreigen te gebeuren dan heb ik altijd nog wel enkele kettingen en ringen, die ik nooit draag maar die ik al jaren bewaar als appeltje tegen uitdroging(!), die ik zou kunnen verpanden bij de Surinaamse Volks Crediet Bank of verkopen bij een van de vele goudopkopers waarvan de bekendste als slogan heeft ‘Joe Kang Vertrouw Mi’( je kan me vertrouwen). Op mij werkt die slogan averechts moet ik zeggen maar als de nood aan de man komt, wie weet!

Criminele trend door groeiend bruin goud

Mocht het misgaan met het gele goud dan kan Suriname zich als laatste redmiddel ook nog richten op het bruine goud, hout! Er is daar voorlopig nog genoeg van en met een slim uitgevoerd beleid zou dat ook nog voor een langere periode kunnen werken. Het komt hier echt wel goed, ook al is dat soms een doorn in het oog van sommigen dat het zogenaamd onderontwikkelde Suriname, onder bewind van een (zogenaamde?) crimineel, de laatste jaren dan toch een economische groei heeft van 5% per jaar. De bevolking hier heeft al meerdere verhogingen en verlagingen doorstaan, en met de ondersteuning van een steeds groter wordende groep remigranten, en dus kennis uit het westen, kan het niet anders dan dat die positieve economische trend zich voort zal zetten.

De verloren zoon komt als geroepen

We(en nu zeg ik ook weer we…) zijn gekomen om verder te helpen bouwen aan het land en zullen ons niet laten ontmoedigen door valse profeten met onheilspellend nieuws. Het is er van jongs af aan ingegoten met de eerste zin van het Surinaamse volkslied: opo kondreman, oeng opo, sranang gron e kari oeng!(letterlijk: sta op, landgenoten, sta op, Suriname roept u!) en het voelt goed daar nu eindelijk gehoor aan te geven en voor mijzelf is het prettig dat ik veel waardering heb gekregen van mensen die mijn verhaal horen. Ze spreken hun vertrouwen uit, geven tips, mentale steun, verklaren me soms voor gek maar allemaal geven ze aan het super te vinden dat een verloren zoon is teruggekeerd!

Alle nieuwtjes, blogs, winacties en tips altijd als eerste in je mailbox? Schrijf je hier dan in voor onze Airmagazine nieuwsbrief.

Posted by Christio Wijnhard on juli 28 2013. Filed under Real life, Real life/Future. You can follow any responses to this entry through the RSS 2.0. You can leave a response or trackback to this entry