Oud en nieuw in Suriname
Christio woont sinds kort in Suriname en schrijft op Airmagazine over zijn alle cultuurverschillen in zijn geboorteland.
Het nieuwe jaar is begonnen. En volgens traditie begin ik het zoals altijd: te dik en te moe. Te dik omdat ik het sporten achterwege heb gelaten en zeer ongezond heb gegeten. Daarom heb ik de laatste tijd ook weinig foto’s van mezelf geplaatst, niet omdat ik me schaam want ik loop niet met een vuilniszak over mijn hoofd rond, maar gewoon omdat ik het vervelend vind. Ach ja, ik heb het er zelf aan gegeten, mijn buikje, dus ik kan het er ook weer zelf van ..onteten? Eerst minder moe zijn want ik was ook erg moe. Te moe omdat ik alleen maar heb gewerkt.
Te moe omdat ik alleen maar heb gewerkt.
Mijn Oudejaarsdag begon met het verslaan van de Pagara- estafette voor de televisie. Leuk om mee te maken maar ik miste de ouderwetse Hollandse veiligheidsvoorschriften. Praktisch tussen het publiek werden de pagara’s afgeschoten en de knallers vlogen er vanaf terwijl ze nog niet geknald hadden om vervolgens in het publiek tot ontploffing te komen. Eentje vlak voor mijn gezicht! Echter vergeten Surinamers dat soort dingen want.. het is feest! Alles word afgeschoven als zijnde gezeur ..want het is FEEST! Uiteindelijk had ik vrij snel genoeg van de drukte. Ik kwam nog wat mensen tegen maar ik hield stug vol:” Ik ga naar huis!”
Thuis aangekomen heb ik snel een soepje gemaakt en kreeg ik visite van een goeie vriend waar ik ff mee heb gechilled alvorens hij naar zijn familie ging. Let wel, dit was in de middaguren want de Pagara- estafette is ongeveer van 12 tot 18 en ik was om 13 uur alweer thuis. Ik had dus nog uren te gaan voor het twaalf uur was. Niet getreurd, ik heb namelijk die middag en avond voor het eerst lekker gelegen op de bank en filmpjes gekeken.
Een nationaal concert waarbij iedereen meezingt
Om twaalf uur lag ik in bed. En ik hoorde dat het twaalf uur was door het immense geluid van knalvuurwerk. Dat deed me lachen want in Nederland had ik altijd dat ik iets miste om twaalf uur als je ergens in de verte wat vuurwerk hoorde knallen. Hier is het echt net een nationaal concert waarbij iedereen, echt iedereen, behalve ik dan, meezingt. Het duurde precies een kwartier en toen was het voorbij. Rust wedergekeerd en ik ben heerlijk verder gaan slapen om de volgende dag om 10 uur weer present te zijn bij een van mijn baantjes.
Posted by Christio Wijnhard
on januari 13 2014. Filed under Real life, Real life/Future.
You can follow any responses to this entry through the RSS 2.0.
You can leave a response or trackback to this entry
