Tijdens de ramadan mag je ook niet chagrijnig zijn

Tijdens de ramadan mag je ook niet chagrijnig zijn, en GEEN RUZIE met ons maken”, zo zei mijn moeder toen ik nog puber was. Ze hoopte waarschijnlijk dat mijn puberaanvallen daarmee voor in ieder geval een maand zou stoppen.Dat ging natuurlijk mooi niet op, begrijpen jullie ook wel.

Maar sinds ik ouder ben, en volwassener en zoveel wijzer, denk ik er wel aan om minder chagerijnig te zijn en stil te staan bij de juiste dingen des levens *kuch*. De vastenmaand is immers niet alleen tijd van niet eten en drinken maar ook om geduldig te zijn en bezinning. Iets wat absoluut hoognodig is bij mij, want ik ben nogal een ongeduldig type.

Want ik ben zo’n iemand die zich al rot ergert als het kassameisje er te lang over doet om geld terug te geven. Of als de brug open staat en ik om moet fietsen. Dan kan ik uit de grond van mijn hart die hele brug vervloeken, en mensen met boten ook, want jezus man, waarom moeten die boten nou weer nu zo nodig varen,*&(^* enz.

Ik kan ook heel chagrijnig zijn als ik mijn fiets op slot doe, en mijn schoudertas van mijn schouder afmietert, ja echt.
(Nu lijkt het net alsof ik constant chagrijnig zijn, maar echt, dat valt nog mee).
Ik werd er wel met mijn neus op de feiten gedrukt tijdens het zwemmen. Voor mij zwommen weer 2 oudjes, tergend langzaam, druk kletsend en normaal gesproken had ik ze een flinke schop tegen het dijbeen gegeven, zo van: HATSJAAA! , tijdens het inhalen, maar nu bedacht ik me: nee, Des, het is Ramadan.

En toen dacht ik: dit slaat dus nergens op. Als het niet Ramadan zou zijn, had ik die vrouw wel een schop gegeven, en hard ook, want ze kan niet eens normaal de schoolslag doen. En toen dacht ik weer: nee, Des, kom op, laat dit vrouwtje gewoon zwemmen, en zwem er rustig voorbij.

En zo gaan de afgelopen dagen dus voor mij. Dat ik in de kassa rij sta en denk: godallemachtig, dom kind, hoe moeilijk is het om een kassa te bedienen??!! Ohnee, het is vastenmaand, nee, blijf rustig, en geduldig, en tel tot 10. Of 20. Of tel voor de zekerheid maar tot 100.

Of dat ik iemand langs zie lopen met een witte legging, en denk: neeuhh, is het moeilijk om een spiegel te kopen en te kijken voordat je weggaat, jaaaaaaaaaaaaaa hooor, dat doe je toch niet aan sjongejongejonge, nee, Des, iedereen in zijn/haar eigen waarde letten, en tel maar weer tot 100.

Of als ik de zoveelste natte handdoek op de badkamervloer vind en tot 100 tel om LOML niet aan te vliegen (maar ff serieus, hoe moeilijk kan het zijn om zoiets OP TE HANGEN. De eerste volgende keer draai ik serieus de natte handdoek rond en kan hij er een zweepslag op zijn dijbeen van krijgen).
Het is wel heel vermoeiend. En het is ook zeer beschamend hoe vaak ik mezelf op de vingers moet tikken OM niet zo snel te oordelen, gemeen te denken, te ergeren, want jeetje, dit houdt in dat ik dus normaal gesproken ook zo zo’n ongeduldig stresserig type ben.

Maaar…eerlijk is eerlijk. Daar is dus juist de Ramadan voor. Om je weer even goed met beide benen op de wereld te brengen. Om je als een zodanig “goed” persoon te gedragen en er gewoon bij stil te staan. En elke Ramadan hou ik me weer voor om het echt vol hou te houden, ondanks dat het zo makkelijk is om in je oude gewoonte te blijven hangen.

Behalve over de handdoeken van LOML. Ik vind, vastenmaand of niet, dat je als vrouw daar altijd wat over mag zeggen.

Posted by Des on augustus 26 2010. Filed under Des on air. You can follow any responses to this entry through the RSS 2.0. You can leave a response or trackback to this entry