Saramacca, het Groningen van Suriname

Christio woont sinds een jaar weer in zijn geboorteland Suriname. Hij houdt je wekelijks op de hoogte van zijn avonturen.

Voor mijn werk moest ik naar het district Saramacca. De hoofdstad daar heet Groningen en het is de plek waar destijds Hollandse boeren zich gingen vestigen. Rond de afschaffing van de slavernij had de Nederlandse regering in een poging te redden wat er te redden valt, allerlei arme boeren naar Suriname gehaald om verder te werken op de plantages. Deze boeren kwamen terecht op inmiddels verlaten plantages waarop soms niet veel meer stond dan een open hut waarin zij werden geacht te wonen en te werken. Velen stierven dus, totdat ze zich gingen vestigen in het district Saramacca en er een gemeenschap van ‘boeroes’ stichtten. Tot nu toe worden blanke of hele lichte Surinamers ‘boeroe’ genoemd, een verbastering van het woord ‘boeren’ natuurlijk (Ik vertel dit uit de losse pols, hoor, dus niet gaan trippen als details niet kloppen, het gaat om de grote lijn).

Deze boeren kwamen terecht op inmiddels verlaten plantages

De gemeenschap stond bekend om het feit dat ze heel gesloten waren en onderling, dus binnen de familie, trouwden waardoor er dus vrouwen rondliepen die een dubbele achternaam kregen zoals Janssen- Janssen. In Saramacca had ik een interview met een afstammeling van de boeroes, een man die een sucadefabriek aan het bouwen was. Hij sprak vloeiend Sranang Tongo, logisch want hij is er geboren, maar ook Hollands met een Surinaams accent. Het viel me op dat het accent anders was, wel Surinaams maar minder zwaar ondanks dat hij er geboren en getogen was. Hij vertelde dat het maken van sucade al door zijn overgrootvader werd gedaan en dat sucade van een soort citrusvrucht gemaakt werd met een hele dikke schil. Nooit geweten en ik heb altijd gedacht dat het gewoon uit verschillende soorten geconfijt fruit bestond die in stukken werden gesneden.

Saramacca is erg saai trouwens, maar wel heel mooi en rustig. Het leven is er vredig en in Groningen staan een aantal hele mooie koloniale huizen.  Groningen was niet de enige mooie plek die ik heb gezien. Afgelopen week kwam ik ook terecht in Babunhol. Een babun is een apesoort maar ik weet niet waarom ze het daar zo hebben genoemd want ik heb geen aap gezien. Ik moest erheen voor een freelance schrijfopdracht waarbij ik verslag moest doen van een workshop. Samen met een vriendin ging ik er heen. Ze had me gewaarschuwd dat ik een ‘wooooooow’-moment zou beleven maar toen we daar aankwamen was het erger dan dat. Ik werd er emotioneel van, zo mooi was het.

Ik werd er emotioneel van, zo mooi was het.

In een bocht van een rivier was het ressort gevestigd met mooie cabana’s en het zag er echt paradijselijk uit. Daar ben ik helemaal tot rust gekomen, mede omdat ik ook datgene kon doen waar ik echt blij van word: schrijven, zitten onder een boom, over de rivier staren en genieten van het briesje dat praktisch overal in Suriname langs je wangen strijkt…mooi!

Posted by Christio Wijnhard on maart 8 2014. Filed under Real life, Real life/Future. You can follow any responses to this entry through the RSS 2.0. You can leave a response or trackback to this entry