Sinds ik mezelf ken

Christio woont sinds een jaar in Suriname en vertelt je iedere week over de dingen die hem opvallen in zijn land. Van Surinaamse fashion tot uit eten gaan in Parimaribo en van culturele verschillen tussen Surinamers en Surineds tot Miss verkiezingen.

Best of both worlds
Het was warm, bijna bloedheet. Maar ik had behoefte aan even rustig rondlopen, even uitwaaien en weer Suriname inademen. Bezweet kwam ik aan bij Zus en Zo waar ik regelmatig zit om artikelen te uit te werken. Het uitzicht is mooi, het sfeertje is er Hollands, dus heb ik the best of both worlds  in a nutshell. Terwijl ik me bedacht waar ik over zou schrijven, werd ik geroepen door een collega. Of ik mee wilde kijken.

Op zoek naar een baantje
Er zat een  jongen bij haar aan de balie. Hij zocht een baantje. Terwijl hij wat daarover vertelde, liet hij wat foto’s zien van waar hij mee bezig was. Er kwam er een voorbij van een beeldje. “Wat denk je dat het is?, vroegen ze. “Het lijkt op een vruchtbaarheidsbeeld en de onderkant lijkt van gedroogde sinaasappel gemaakt ofzo?… In ieder geval een vrouwelijk figuur.” Bleek de foto uitvergroot te zijn. Het was dus een potloodpunt! Mijn nieuwsgierigheid was gewekt. Niet zozeer omdat het een potloodpunt was maar vooral door hoe het eruit zag. De abstractheid waarmee hij de natuurlijke vorm naar voren bracht sprak me aan. “Hoe heet je?”, vroeg ik hem  en zo raakten we aan de praat en ik vond het een geweldig verhaal!

♥ Dat is passie voor kunst, als je tijdens het pissen dit ziet in je plasje.
♥ Guillermo is lasser van beroep maar een kunstenaar in hart en ziel.

De enige kunstacademie in Suriname
Guillermo Linger is 23 jaar. Hoe lang hij aan kunst doet? “Uuhm, sinds ik mezelf ken.”, was zijn antwoord op die vraag. “Ik ben er echter pas drie maanden bewust van maar ik heb geen clou wat ik nu verder wil doen en hoe het verder moet.” Dat is iets wat ik veel zie hier. Mensen met talent die niet zo goed weten wat ze ermee kunnen. Hij wil naar de Nola Hatterman Academie, de enige plek in Suriname waar je kan worden opgeleid in de autonome kunsten, en zoekt daarom een baantje in de avond.

♥ Met een vergrootglas bewerkt hij potloodpunten en rijstkorrels.
♥ Een beeld dat Guillermo maakte op zijn veertiende

Geen kunstenaar
Ik merkte dat hij naast die potloodpunten ook werkte met krijt, graniet, klei en hij tekende ook. “Of ik mezelf als kunstenaar zie? Of beeldhouwer? Nee, mang, niks van dat! Ik ben gewoon een innovatief mens!” Dit innovatieve mens is lasser van beroep, zo vertelde hij. En hij ziet alles als potentieel materiaal om mee te werken. Hij heeft bijvoorbeeld ook de glasscherven van een kapotte autoruit verzameld. “Zal ik je het verhaal achter deze tekening vertellen?”, vraagt hij lachend, wijzend naar een mooi stuk van een moeder met kind.

“Ik was ergens aan het plassen en ik heb er toen een foto van gemaakt. Ik zag die vormen daarin terwijl het over de grond vloeide.” Voor mij was dat weer een pluspunt en bewijs dat hier echt een talentje voor me zat. Nog leuker vond ik dat zijn vriendinnetje bij hem was. Ze was zijn muze, waren al vier jaar samen maar zaten samen op school. Dus een innovatief mens die mooi werk maakt en met zijn Highschool liefje samen is.. leuk verhaal, dacht ik zo!

Posted by Christio Wijnhard on juni 23 2014. Filed under Real life, Real life/Future. You can follow any responses to this entry through the RSS 2.0. You can leave a response or trackback to this entry