Winti, wifi en heimwee
Christio woont sinds een jaar weer in Suriname. Op Airmagazine vertelt hij over heimwee, de voordelen van Suriname en vooroordelen.
Het was een van die avonden dat het WIFI-signaal van de buurman sterker was. En ik had dus thuis toegang tot het internet. Hup, allerlei films, series en ook muziek downloaden dus. De Surinaamse TV is namelijk echt niet zo onderhoudend als de Nederlandse en zonder internet en dus digitale TV is het echt dramatisch. Soms zijn er wel goede films. Star Trek Into Darkness was laatst op de buis, maar die had ik natuurlijk allang gezien. Echter als je met een antenne op je TV moet werken is het beeld behoorlijk slecht.
” Met een antenne op je TV”
Die avond ging ik weer eens op YouTube naar klassieke muziek luisteren en kijken. Een van de stukken die ik echt mooi vind is de Bolero van Ravel. Uitgevoerd in het Concertgebouw van Amsterdam in 2011 denk ik, of het was geupload in 2011, kan ook. Er is ook nog een andere versie, uit 1971 uitgevoerd door het Deens Nationaal Radio Orkest met als dirigent Sergiu Celibidache. Dat is echt een genot om naar te kijken. Hoe die man vol passie het stuk dirigeert en opgaat in zijn muziek.
“Terwijl ik keek en luisterde, schoot ik vol”
Terwijl ik keek en luisterde, schoot ik vol. Ik was in Suriname en ik voelde me vrij maar niemand, haast niemand snapt hier mijn liefde voor opera of klassieke muziek. Niemand snapt hier dat ik het geluid van een viool of harp geweldig vind. Dat ik die trilling van die snaren tot in mijn binnenste voel.
De meesten mensen hebben het hier met trommels natuurlijk. Dan voel je ook trillingen in je lichaam, op een andere manier dan. Ik schoot vol omdat ik me ook afvroeg hoe lang het weer zou duren voor ik een Dag van de Romantische Muziek zou meemaken, in het park bij de Euromast. Er is hier niet echt een park waar je rustig kan chillen.
“Geen violen, geen rosé op een picknick-kleed “
Je hebt de Palmentuin maar… daar chill je niet… het is niet uitnodigend, geen mooie uitgestrekte grasvelden, geen violen, geen rosé op een picknick-kleed, … geen oesters….. zucht, ja ik heb een beetje heimwee..ik mis mijn vrienden maar ik heb al hele leuke hier.. ik mis mijn familie… ik mis Nederland… wil ik terug? Ergens wel, maar ergens helemaal niet… ach wie weet moet ik proberen het genieten van de muziek niet meer zo emotioneel te maken of beseffen dat het eigenlijk best prachtig is dat ik in het zogenaamde achtergestelde Suriname het internet op kan en op YouTube naar mijn favoriete muziek luisteren.. Mira O Norma van Joan Sutherland, Lakme van Delibe, The Moonlight Sonata van Beethoven… en dan de volgende avond lekker naar een of andere winti- prei om helemaal op te gaan in de getrommel van de adjida! Ja, dat kan ook!
Posted by Christio Wijnhard
on december 17 2013. Filed under Real life, Real life/Future.
You can follow any responses to this entry through the RSS 2.0.
You can leave a response or trackback to this entry
