Van Barcelona naar Davos

School, uitgaan en een bijbaantje… was mijn leven maar zo eenvoudig. Fijne weekendjes met mijn vriendje wissel ik af met bijkletsen met vriendinnen en bijna dagelijkse bezoekjes aan mijn fysiotherapeut, longarts en heel veel rust. En dat gaat nog meer worden, in Astmacentrum Davos.

Bijkomen in Davos
Op dit moment zit ik – al bijna drie weken – met mijn billen op een Zwitserse alp. In het Nederlands Astmacentrum Davos ga ik de aankomende periode hard aan mijn gezondheid werken. Dit doe ik niet alleen, maar met behulp van gespecialiseerde artsen, fysiotherapeuten en veel meer leuke mensen die mij helpen om met de situatie te dealen! Helaas geniet mijn lichaam nog volop van de monsterlijke prednison. Als doel heb ik gesteld om zo stabiel mogelijk en – vooral – met zo min mogelijk medicijnen naar huis te gaan!

Met de studie gaat het best goed. Natuurlijk kan het beter, maar voor nu – in de situatie waarin in verkeer – ben  ik tevreden!
Lekkere van spelt gemaakte pizza!  Die was echt goddelijk.

Het ziekenhuis zie ik tegenwoordig als een uitje. De apotheek mag op zo’n dag niet worden vergeten! Het wachten vind ik vaak het leukste deel… lekker mensen kijken! 

Twee weken voordat ik naar het Nederlands Astmacentrum Davos vertrok, ben ik met mijn ouders, broertje en zusje naar Barcelona geweest.

Het klinkt misschien wat cliché, maar ik heb sinds tijden niet meer zo genoten! Het was heerlijk weer, zo lekker en fijn dat mijn benauwdheid er minder van werd!

De dagen in Barcelona vlogen om en voor ik het wist was ik weer thuis. Het weekend dat ik thuis kwam, was het moederdag. Hierboven zie je op rechterfoto hele oude fototoestellen. Deze mooie apparaten staan bij mijn opa in zijn curiosa winkel. Het was een hele tijd geleden dat ik in mijn winkel was geweest en toen ik er binnen stapte, was ik direct verkocht!

Het is best vreemd om gedag te zeggen tegen de mensen van wie ik houd of diegene wie ik geregeld zie. Mijn fysiotherapeuten zagen mij – toen ik nog fit was – wel vier keer per week. Dit is uiteindelijk twee keer per week geworden, maar dat maakte niets uit. Bij de fysio voel ik mij zo thuis, dat ik het niet kon laten om wat lekkers te maken. Gewoon, als bedankje!

In 2011 heb ik de twaalf weken van de opname in Davos goed gebikkeld en had ik weinig last van heimwee. Helaas is het dit keer anders en mis ik ‘thuis’ heel erg. De band die ik met mijn zusje heb, heb ik met geen ander. Het is zo vreemd om voor het slapen gaan geen slaap lekker te kunnen zeggen of even in haar kamer voor de grote spiegel te kunnen dansen.

In Nederlands schijnt er een pollenexplosie te zijn.. wat ben ik blij dat ik nu niet in Nederland ben. Hier in Davos zijn de pollen er wel, maar niet zo erg als in Nederland! Als ik iets vervelend vind, dan is het wel een loopneus. Hoe ga jij hiermee om?

Posted by Charissa Schouten on juni 13 2013. Filed under Featured, Real life/Future. You can follow any responses to this entry through the RSS 2.0. You can leave a response or trackback to this entry