Brief aan Bram

Deze brief schrijf ik nadat het bericht naar buiten is gekomen dat Bram van der Vlugt zijn rol als Sinterklaas neerlegt, een rol die hij vanaf 1986 met verve heeft vertolkt. Zijn vervanger is Stefan de Walle geworden.

Lieve Bram,
We kennen elkaar inmiddels zo’n 24 jaar. Alhoewel; ik ken u, u doet graag alsof u mij kent. Ik hoop dat u het niet erg vindt dat ik u deze brief schrijf, want ik ben nogal aangeslagen door het nieuws. Een extra Sinterklaasjournaal met groot nieuws, zo werd het gisteren  naar buiten gebracht. Ik wist eigenlijk al genoeg. Vanochtend bij het wakker worden bleek het definitief te zijn; het nieuws is uitgelekt. Het moment waar ik me al een paar jaar op aan het voorbereiden ben is daar gekomen. Begrijpelijk, want anders dan Uw alter-ego, heeft u niet het eeuwige leven. Maar toch doet het best een beetje pijn.

Acht was ik, toen mijn ouders mij vertelden dat het allemaal niet waar was. We reden terug van mijn overgroot opa en in mijn herinnering reden we door de bossen. Dat zal wel niet helemaal kloppen want we reden nooit door de bossen, maar ik laat het toch maar even zo. Ik was niet kwaad of verdrietig, zoals je wel eens hoort. Ik was er denk ik klaar voor en vond het vooral fascinerend hoe ze me al die jaren voor de gek hadden kunnen houden.

Ik moet eerlijk bekennen, lieve Bram, dat ik me toen een jaar of drie/vier van u heb afgekeerd. Het zal niet stoer zijn geweest en als jonge puber hield ik erg veel rekening met wat wel en niet kon. Maar natuurlijk ben ik weer naar u teruggekeerd. Uiteindelijk keert iedereen weer naar u terug, of ze het nou willen of niet. Vanaf mijn twaalfde volg ik trouw iedere intocht op televisie, ieder programma waar u in verschijnt. Niet uw vervangers uiteraard, dat zijn niet de echte. U wel.

Ieder jaar nestel ik me op zaterdag op de bank met mijn deken, schaaltje chocoladekruidnootjes en thee. Ik zwaai alsof u mij kunt zien, zing alsof u mij kunt horen en lach vooral heel hard om de opmerkingen die u plaatst. Na afloop ben ik een gelukkig mens; U bent weer in het land, precies zoals het hoort.

Aan die traditie zal nu een eind komen. Ik beloof u dat ik uw opvolger een kans zal geven, maar heb toch het idee dat het niet hetzelfde zal zijn. Wat er ook gebeurde, in de wereld, in Nederland of in mijn eigen leven, u was die constante factor. De constante factor dat de kinderen in Nederland toch vooral kind willen zijn en ergens in willen geloven. De constante factor dat de volwassenen in Nederland niets liever willen dan in dat geloof mee te gaan. U bracht Nederland ieder jaar weer de hoop en het bewijs dat kinderen kinderen blijven en volwassenen een eenheid kunnen zijn, een geloof kunnen creëren wat eigenlijk nergens over gaat, maar waar we toch allemaal aan mee doen. Ik hoop dat uw opvolger dit ook kan.

Lieve Bram, ik ga mijn brief aan u afsluiten. Omdat ik nog wel uren door kan gaan, maar dat niets uitmaakt; u zal niet meer terugkeren. Ik hoop oprecht dat u met net zoveel plezier op u carrière terugkijkt als dat ik dat doe. U mag trots zijn op uzelf, naar mijn idee bent u namelijk de grootste acteur die Nederland ooit gekend heeft of zal kennen. Ik zal u vooral heel erg missen. Voor mij blijft u de enige echte namelijk.

Heel veel liefs van misschien wel uw grootste fan.

Posted by Bregtje on mei 23 2011. Filed under Real life, Real life/Future. You can follow any responses to this entry through the RSS 2.0. You can leave a response or trackback to this entry