Kranten, crackers en camera’s

Christio woont sinds een jaar weer in zin geboorteland Suriname. Hij vertelt in Airmagazine wekelijks over zijn belevenissen. Vandaag wijdt hij eindelijk uit over zijn werk bij de krant Dagblad Suriname.

Omdat ik nog in mijn proeftijd zat, heb ik alleen maar wat vage verwijzingen naar mijn werk gemaakt maar ik ben er bijna doorheen (en dan slaat trouwens ook de twijfel toe, ga ik door of niet?). Goed, ik werk dus bij een krant.

In Suriname zijn er vier grote kranten, te weten: De Ware Tijd, Dagblad Suriname, Times of Surinam en De West.De oudste is De Ware Tijd en die word gezien als de meest geloofwaardige. De drie anderen zijn jong, ik heb iemand De West weleens een veredeld pamflet heb horen noemen. Times of Surinam staat bekend om de voorpagina waar dagelijks een zo expliciet mogelijke foto van een verkeersongeval op prijkt en ik werk dan voor Dagblad Suriname, een krant die in het verleden bekend stond om de vele taalfouten.

In Suriname zijn er vier grote kranten, te weten: De Ware Tijd, Dagblad Suriname, Times of Surinam en De West.

Ik heb me laten vertellen dat ik met mijn artikelen en andere kijk op de Surinaamse maatschappij een extra dimensie heb weten toe te voegen aan de krant maar dat voel ik zelf niet zo. Ik doe gewoon  mijn ding en bescheidenheid siert de mens, zeker als het oprecht is.  Het bedrijf waar ik werk is een familiebedrijf en zij bezitten ook enkele radiostations en een TV-zender. Voor de TV-zender werk ik ook, ik ga er  regelmatig voor op pad om interviews af te nemen. Er is een programma dat Halaat heet, dat betekent ‘situatie’ in het Hindi want zoals zoveel dingen hier is ook dit gericht op een specifieke groep.

Een onderdeel van dat programma is de Straatpraat waarbij ik dagelijks een ander onderwerp bespreek met mensen op straat. Meestal hilarisch en bijna, ja ik zeg BIJNA, vergelijkbaar met Man Bijt Hond. (Of ik leef in een droomwereldje?) Daarnaast ben ik enige tijd geleden begonnen met een nieuwe versie van inheems cassavebrood. Maar inmiddels is dat doodgebloed omdat het lastig is om iets nieuws in Suriname te starten. Doodgebloed is geen goed woord want eigenlijk ben ik nog steeds aan het kijken naar mogelijkheden om verder te gaan. Echter word ik nu dus geconfronteerd met het feit dat het openbaar vervoer hier zeer slecht is geregeld, en ik nog geen rijbewijs heb.

Een onderdeel van dat programma is de Straatpraat waarbij ik dagelijks een ander onderwerp bespreek met mensen op straat.

Grappige was dus dat ik in Nederland alleen tegen mijn moeder had gezegd dat het wel heel erg mooi zou zijn als ik iets zou kunnen doen voor TV of voor een tijdschrift bij voorkeur maar een krant zou ook mooi zijn. En dat doe ik nu allemaal! Ik schrijf inmiddels namelijk ook freelance voor een tijdschrift over mode en lifestyle. Tevreden? Nee! Soms zelfs gefrustreerd! Waarom? Ik wil diepgaandere onderwerpen bespreken waar ik de tijd voor krijg om het uit te werken. Bij de krant moet alles snel snel snel. En ik wil een eigen programma presenteren en documentaires maken. Normaal houd ik er niet van dit soort wensen uit te spreken maar ik ga hier echt voor. Ik had bijvoorbeeld ook gezegd tegen mijn moeder dat De Ware Tijd wel heel mooi zou zijn om voor te werken, dus wie weet….

Posted by Christio Wijnhard on maart 14 2014. Filed under Real life, Real life/Future. You can follow any responses to this entry through the RSS 2.0. You can leave a response or trackback to this entry