Lang leve de mofo- koranti

Het is zover. Eindelijk heb ik een huis. En nog wel in een van de wat sjiekere wijken van Paramaribo,  Ma Retraite. Het is geluk hebben, aan de ene kant, want de huizenmarkt in Suriname is verschrikkelijk.

Gebruik de mofo-koranti
Zoals ik eerder vermeldde had ik besloten op zoek te gaan naar een woning zoals ik dat in Nederland gewend was te doen en gebruik te maken van de ‘mofo- koranti’ (letterlijk: mond krant)Dus zei ik dat tegen iedereen die ik leerde kennen. Alle gidsen met wie ik meegelopen heb tijdens mijn training kregen te horen dat ik woningzoekend  was. Alle visagisten en kapsters met wie ik heb samengewerkt idem. Het heeft zijn vruchten afgeworpen. Na meerdere opties kreeg ik  vorige week dan het beslissende appje.

Veel te dure woning voor remigranten

‘Heb woning voor uuuu!’ Ik lachte minzaam, wetende dat het goed nieuws was dat onmiddellijk gevolgd zou worden door rotnieuws, de prijs! En die liegt er niet om maar gezien de wijk en de ligging, nog geen kwartier lopen van het centrum, heb ik besloten het huis te nemen. Elke maand zal het mij 400 USD kosten maar de huisbaas gaf aan dat, omdat het een woning is met twee slaapkamers, ik makkelijk een stagiaire uit Nederland in huis kon nemen die met mij die horrorhuurprijs zou kunnen delen. Ook al zie ik er tegen op, het zal wel moeten. En wie weet blijkt het achteraf wel enorm gezellig te zijn.

Meedogenloze voorraadkasten

De verhuurders zijn meedogenloos wat betreft hun prijzen. Dingetjes die voor ons, bakra’s/Hollanders/Surineds, normaal zijn zoals warm water of een wasautomaat(en niet een semi- automatische wasmachine zoals velen hebben) zijn reden om een uit de kluit gewassen voorraadkast te verhuren alsof het een luxe penthouse is. De vakantiegangers betalen wel want die slapen er over het algemeen toch alleen maar.

Twee banen als norm

Remigranten, die hebben het zwaar.  Kom je hier met je Westerse mentaliteit en lifestyle, kan je eerst gaan wennen aan de Surinaamse mentaliteit, vervolgens aan de Surinaamse lonen en dan als trap na kan je gaan wennen aan het feit dat de gemiddelde huur, mede door eigen toedoen als vakantieganger in het verleden,  in euro’s of dollars is en in het ergste geval driekwart bedraagt van een Surinaams salaris… wat nu? Als remigrant heb je wel het ‘geluk’ dat je over het algemeen meer betaald krijgt dan de lokale bevolking maar zelfs dan is het gewenst een baan erbij te nemen, zeker als je een bepaalde levensstijl wilt behouden…

Posted by Christio Wijnhard on september 13 2013. Filed under Real life, Real life/Future. You can follow any responses to this entry through the RSS 2.0. You can leave a response or trackback to this entry