|

Op reis met Galliano in Suriname

suriname-nederland-christio Christio verruilde het koude, regenachtige Nederland kortgeleden voor Suriname. Wekelijks vertelt hij je over zijn belevenissen.Vandaag; de Surinaamse manier van theorielessen, fashionable bussen en vervoersleed.

Verbazingwekkende schema’s en onzichtbare bushaltes

Afgelopen week ben ik gestart met mijn rijlessen en ben ik voor het eerst zelf met de bus op pad gegaan. Het was een week vol verbazingwekkende momenten die mij soms zo intrigeerden dat ik met open mond heb staan kijken. Bijvoorbeeld naar de zwaar verouderde apparatuur die gebruikt werd op het postkantoor.

Mijn grootste verbazing betrof het openbaar vervoer. Het viel mij op dat er her en der verspreid wel bushaltes staan, meestal zonder bushokje en altijd zonder schema met vertrektijden. Je weet dus niet hoe laat de bus komt, je weet alleen dat deze komt. Je hoeft ook niet bij een halte te staan! Zolang je zwaait, stopt de chauffeur. Als er om de vijf meter 1 persoon staat die zwaait, stopt de bus gewoon om de vijf meter. Er hoeft niet gerend te worden voor een bus zoals in Nederland. Wat een service!!

surinama-bus-galliano

Workshops van Galliano of Gaultier voor anderhalve SRD

De rit zelf is best aangenaam, ook al zijn de stoeltjes enorm krap. Vaak staat de radio aan maar meestal een zelfgemaakte mix. Chauffeurs genieten bekendheid om hun muziekkeuze tijdens de ritten. Het gebeurt zelfs dat mensen hun planning, voor zover mogelijk, daarop instellen zodat ze er van verzekerd zijn op de betreffende bus te stappen. De bussen zelf zijn echt ‘camp’. Aan de buitenkant, naar idee van de chauffeurs, kleurrijk beschilderd met teksten die ‘wijs’ zijn bedoelt maar door spelfouten vaak de plank misslaan en aan de binnenkant zijn de stoelen bekleed met de meest uiteenlopende prints. Van koeien tot tijger, van stippen tot strepen, alsof  ze workshops hadden gevolgd bij Galliano of Gaultier in hun hoogtijdagen! En dat allemaal voor anderhalve SRD, ongeacht de afstand!

Mijn eerste busrit bracht me naar het centrum waar ik, alleen, ging rondslenteren voor ik naar mijn rijles ging en zo kwam ik terecht bij de kathedraal. Dit mooie, volledig uit hout opgetrokken, gebouw had ik op mijn achtste voor het laatst van binnen gezien dus wilde ik even genieten van het interieur en de rust. Het was er vredig en ik maakte, afgeleid door de panelen, het laatste deel van een mis mee.

paramaribo-roze-bus

Letterlijke situatieschetsen met regenbogen

Toen was het tijd voor mijn rijles, beter gezegd mijn eerste theorieles. Hier ben je namelijk verplicht je theorie-examen te halen alvorens de weg op te mogen. Overtreding van deze regel wordt gestraft met een ontzegging van vijf jaar! Klinkt streng maar gezien het hoge aantal, dodelijke, verkeersongevallen kan dat beter. Ik kreeg les, aan de hand van situatieschetsen, van een Javaans dametje met een zwaar accent. ‘Je kom uuit neeterlan, noh, tarom pen jij so tik, woo!’ (Het woo erachter was een uitgerekte wo)

Het was best lastig daar de situatieschetsen letterlijk, weer verbazing, schetsen waren en ik erg moest wennen aan haar manier van praten. Maar leuk was het zeker, leerzaam ook. Het was mij bijvoorbeeld opgevallen dat Surinaamse automobilisten elkaar wenkten en ik had gedacht dat het gewoon cultureel bepaald was. Echter bleek dit aangeleerd en viel het onder het kopje Verkeersfatsoen. Een langgerekter ‘wooooh!’ , van verbazing!, weerklonk in mijn gedachten.

Bij het verlaten van de school zag ik twee regenbogen erboven. Tegen mijn nichtje, die ook les had gevolgd, zei ik dat het een teken was dat we het allebei zouden halen deze keer!

theorie-examen-surinameDe tweede groene met een warm gevoel

Ik ging terug naar het ‘busstation’. Tien bussen op een rij, in het zand want de stoep was niet betegeld. Welke ik moest pakken was mij een raadsel dus ik liep naar de eerste. De chauffeur lag te slapen in zijn stoel. Zijn dikke buik puilde onder zijn overhemd vandaan. ‘Soooo, jij pen tik, woo!’, dacht ik gekscherend.

Op mijn vraag hoe laat hij zou vertrekken, antwoordde hij lachend dat hij dat echt niet kon zeggen. Ik was natuurlijk weer verbaasd maar in zijn ogen las ik een ‘tjeh!’ (Surinaams voor aahgossjie of ocharm). Hij kon me wel vertellen welke bus als eerste weg zou gaan, de tweede groene in de rij! Daar stapte ik meteen in maar deze bleef net zo lang staan totdat alle plaatsen bezet waren alvorens te vertrekken. Toen we eenmaal reden maakte het niks meer uit en genoot ik gewoon van de rit.

Die bracht me naar mijn jeugd waarbij ik wekelijks diezelfde route had afgelegd , samen met mijn oma. In dertig jaar was er niet veel veranderd behalve een groter aantal huizen en veel meer auto’s op de wegen. Ik keek mijn ogen uit. Langzaam vulde mijn lichaam zich met een warm gevoel. Ik was weer thuis!

Alle nieuwtjes, blogs, winacties en tips altijd als eerste in je mailbox? Schrijf je hier dan in voor onze airmagazine nieuwsbrief.

Posted by on juli 14 2013. Filed under Real life, Real life/Future. You can follow any responses to this entry through the RSS 2.0. You can leave a response or trackback to this entry

2 Comments for “Op reis met Galliano in Suriname”

  1. Simone Zebeda

    Mooi en leuk geschreven. Ik voel ook een beetje thuis. Succes met je theorie examen!

  2. ik heb weer gelachen met zware javaanse accent

Leave a Reply to see mak

Vertel het door




Black Friday 2021Black Friday 2021