Tommy’s girl: Ik heb een verslaving

Ik moet iets bekennen, ik ben een denimfreak…Citizens of Humanity, G- Star, 7 for all Mankind, Il Dolce, Guess of Kuyici, you name it….

Al van jongs af aan heb ik een overmatige hang naar alles wat met denim te maken heeft. Liepen mijn vriendinnen op de middelbare school rond in een Levi’s 501, dan zat ik thuis achter mijn naaimachine te zwoegen met een lap ongewassen spijkerstof van de lapjesmarkt om hem proberen na te maken. Naald na naald brak af, omdat ik no matter what met dikker garen wilde doorstikken, om toch het gewenste effect te krijgen. Eenmaal op de mode-academie wist ik, altijd weer tot frustratie van de docenten, iedere opdracht zo te draaien, dat ik me kon laten inspireren door deze met indigo geverfde stof.

Ik verzamel niet alleen denim broeken, maar ook allerhande denim accessoires. Wat me vooral fascineert is de combi van het stoere van de denim in een uitvoering met een vrouwelijke twist. Zoals bijvoorbeeld deze tas van G- star. Dit merk is wat dat betreft een uitblinker en dus al sinds jaar en dag bij uitstek mijn allerbeste vriendje. Ieder seizoen weer kijk ik uit naar de nieuwe collectie.

Lucky me, voor mijn werk als designer, mag ik mij geregeld onderdompelen in deze wereld. Zo heb ik denims ontworpen voor merken als Tommy Hilfiger, Rags en Nono. Inspiratie op doen op shoppingtrips in het buitenland is voor mij een kadootje. Ietsje minder goed echter voor mijn portemonnee, omdat ik net iets te vaak thuis kom met een nieuwe aanwinst. Naast shoppen, bezoeken we de denimbeurs in Parijs om op de hoogte te blijven van nieuwe ontwikkelingen en sourcen we washings en trims bij fabrikanten. Dit alles voor ik ook nog maar een stikseltje op het papier, of eigenlijk, in de computer heb gezet. Want een goede denim valt of staat met de juiste washing. Het is het eerste waar je naar kijkt als je de winkel inloopt om een nieuwe te kopen.

Eigenlijk zou je kunnen zeggen dat de wash, de denim zijn eigen identity geeft. Lang lang geleden werd de eerste denim gemaakt voor en gedragen door werklui. De stijve ongewassen, en dus nog donkerblauwe broek, ging leven door dagelijks gebruik. Er werden slijtplekken zichtbaar, er kwamen kreukels in door het bukken en de kleur vervaagde op sommige plekken.

Al deze eigenschappen worden tegenwoordig door machines en effecten nagemaakt tot de perfecte wash met de juiste treatments. Zo lijkt het tegenwoordig alsof je pas aangeschafte broek al jaren is gedragen en al een heel leven achter zich heeft. Doordat het een kwaliteit is die blijft werken, wordt je broek alleen maar mooier naarmate je hem langer draagt.

Vroeger dacht ik altijd dat er een leeftijdsgrens zat aan het dragen van denim, maar inmiddels weet ik wel beter. De denim is voor mij tijdloos en de stapel die ik in mijn kast heb liggen, zal alleen maar toenemen…

“I want to die with my blue jeans on”

Posted by Kirsti on november 24 2010. Filed under Real life, Real life/Future, Tommy`s girl. You can follow any responses to this entry through the RSS 2.0. You can leave a response or trackback to this entry