Gasbommen en lange dagen
Christio woont sinds kort in zijn geboorteland Suriname en vertelt je regelmatig over zijn belevenissen.
Koken op een gasbom
Opnieuw beginnen. Zo leuk als het is, zo stressvol kan het soms aanvoelen. Simpele dingen als uitvinden op welke dag het vuilnis word opgehaald, hoe je een ‘gasbom’, het woord alleen al boezemt mij angst in, moet aansluiten. Wat een gedoe! Er is in Suriname geen gasleiding die elk huis voorziet van gas. Je moet gasbommen kopen en waar zou ik echt niet weten. Grote of kleine. De grote voorzien een normaal huishouden voor een jaar van gas, de kleine voor een kwartaal. En dat is dan als je niet wekelijks gerechten bereidt waarbij het vlees uren moet garen. Het is ook een echte uitdaging om uit te vinden waar je normale boodschappen kan doen. De Chinese supermarkten, die in overvloed aanwezig zijn, bieden een ruim ,maar niet altijd even fris, assortiment. Laatst kocht ik een pak sap om vervolgens pas thuis te ontdekken dat het al open was geweest en er schimmel in zat. Terugbrengen?! Mwah, dacht ik, laat maar want die Chinezen begrijpen alleen maar basic- sranangtongo, supermarkt-jargon en verder nada niente niks!
Hoe duur was de koffie
Het geld gaat ook echt heel snel. Soms is het echt schrikken van de prijzen die gehanteerd worden. Een pot Douwe Egberts oploskoffie kost hier rond de 40 srd. Omgerekend misschien 8 euro. Sowieso iets duurder. En als je op vakantie bent dan betaal je het wel. Met een SRD-salaris doe je dat niet zo snel. Want voor dat geld koop je beter een lokaal koffiemerk of je kiest voor Nescafé dat ongeveer de helft goedkoper is. Het is dus water bij de wijn doen. Ik heb mezelf als doel gesteld ongeveer dezelfde levensstijl aan te houden als in Nederland (vandaar dat gemiereneuk over Douwe Egberts, merkvast- routine- beest dat ik kan zijn!).
Such A Beautiful World
Mijn doel is om dat voor ogen te houden en ik ben vol vertrouwen dat het uiteindelijk wel zal lukken. Frustratie is er wel maar ik herinner mezelf er constant aan dat ik er pas drie maanden ben en dat ik het voor die korte periode al best goed doe.
Er zijn er genoeg die na tig maanden hier nog steeds thuis bij familie zitten. Ik ben blij dat ik voor mezelf tijdsdoelen heb gesteld. En ik ben nog blijer dat ik ze tot nu toe gehaald heb. Het zijn er zoveel. Gelukkig barst ik van de energie. Op dit moment ben ik in mijn vijfde week van 7 werkdagen. Doodop ben ik. En toch, als ik klaar ben met werken om drie uur, vier uur, vijf uur meestal, soms zes uur, op dagen dat ik niet door hoef naar mijn andere baan dan want dan is het standaard half twaalf in de avond, maar goed op die dagen dat ik wel vroeg klaar ben, is het allemaal ok. De tijd lijkt langzamer te gaan na werktijd en ik lijk echt en meer te genieten van mijn vrije tijd. Buiten zitten op mn nieuwe terras, met Such A Beautiful World van Thicke op de achtergrond. En ja, ondanks het feit dat ik dus al 35 dagen achter elkaar werk, kan ik eindelijk, eindelijk, eindelijk, eindelijk zeggen: ik ben gelukkig!
Posted by Christio Wijnhard
on oktober 12 2013. Filed under Real life, Real life/Future.
You can follow any responses to this entry through the RSS 2.0.
You can leave a response or trackback to this entry
